Chorwacja - Sv Jure pokonany !

• DST 59.16km
• Czas 05:06
• V_AVG 11.60km/h
• Sprzęt Kross Level A4
• Aktywność Jazda na rowerze

Dzisiejszą zdobycz chciałem dedykować mojej Żonie, która była tam razem ze mną.
Od 20 lat jedziemy tą samą drogą :)

Rekordowy podjazd na rowerze!
Jeszcze nigdy nie byłem tak wysoko!
Kto był - ten wie, kto nie był - powinien to zobaczyć.

Biokovo jest największym i najwyższym masywem w Dalmacji.
Od strony morza charakteryzuje się bardzo stromymi i nagimi wapiennymi ścianami, pod którymi leży wąski i zielony pas nadmorski.
Najwyższym szczytem jest góra SVETI JURE (1762 m n.p.m.), drugi co do wysokości szczyt Chorwacji.
Co ciekawe wiedzie na niego wąska asfaltowa droga która została wybudowana jako dojazd techniczny do nadajnika telewizyjnego który znajduje się na szczycie góry. Droga ta nie jest szlakiem komunikacyjnym, więc nie można jej znaleźć na mapach samochodowych, ale widnieje na turystycznych mapach topograficznych.

Po cichu myśleliśmy o tym wjeździe już w zeszłym roku, ale zdając sobie sprawę, że nie dalibyśmy rady, odpuściliśmy.
W tym roku decyzja o wyjeździe na wakacje zapadła - można powiedzieć - nagle.
Nagle też zaświtała myśl, że może w tym roku sie uda...
Jadąc w tym roku ponownie zabieramy ze sobą rowery.
Po kilku dniach słodkiego lenistwa, głównie na plaży, jednej wycieczce do Solina - przychodzi wreszcie TEN dzień.

Ina foci Riwierę z pierwszego wzniesienia... © robd

Pobudka 4:30. Śniadanie, pakowanie, rowery na auto i ruszamy.
Samochodem dojeżdżamy do Makarskiej, zostawiamy go przy markecie i zaczynamy żmudną wspinaczkę pod górę, do wejścia na teren Biokowskiego Parku Przyrody.
Po pokonaniu 6-kilometrowego podjazdu docieramy na wysokość 365 mnpm, zatrzymujemy się, pstrykamy fotki, kupujemy bilety, mały gryz kanapki, łyk wody i przed nami 23 km drogi non stop pod górę.

Wejście do Parku © robd

Kupujemy bilety, dla bikerów - ulgowe ;) © robd

Najpierw droga wiedzie przez las... © robd

Pierwsza część trasy prowadzi przez las. Niewiele widać, wszystko przesłonęte drzewami, między nimi przechadzajace się dzikie konie.
Po kilku minutach dogania nas... rowerzysta. Kilka zdań i okazuje się Polakiem, który od tygodnia szuka możliwości wjazdu na Jure. Niewiele o nim wie,słabo przygotowany logistycznie i takie tam... Rusza troszkę przed nami i za kilka minut znika z pola widzenia. Wyjeżdżamy z lasu, na wysokości ok. 800 mnpm i tu już jest co podziwiać. Zatrzymujemy się pstrykamy, by po chwili znowu ruszyć.
Kątem oka widzę na niższej serpentynie 2 rowerzystów, którzy przy następnej sesji nas mijają. Czesi - wymiana pozdrowień i odjeżdżają. Odjeżdżam trochę Inie, by zrobić jej fotkę podczas podjazdu, staję, wyciagam aparat i widzę ją... w towarzystwie 2 Serbów. Pozdrowienia, zdawkowa wymiana zdań i odjeżdżają.

Inę dogoniło 2 Serbów... © robd

... jednak do Vrat Biokova docieramy przed nimi ;) © robd

Po chwili docieramy do Konoby Vrata Biokova 897 mnpm. Zatrzymujemy się na chwilkę podziwiamy konie i krowy przechadzajace się w pobliżu (te pewnie jakieś udomowione trochę).
Za tym przystankiem wjeżdżamy w bardziej płaski teren, co nie oznacza płaski ;)
Odcinki bardzo ostre, gdzie podrywa przednie koło - na zmianę z łagodnymi, płaskimi a nawet kawałek z górki(!). Przez taką zmienność, wybija z rytmu i oboje stwierdzamy, że jak do tej pory, to właśnie ten odcinek był najgorszy. Widoki dość fajne, choć morze, wyspy zniknęły z oczu. Za to na drodze spotykamy stadko krów (!), które nijak nie maja zamiaru uławić nam przejazdu. Stanęły i stoją. Zwłaszcza jedna z nich, co do której nie miałem pewnosci czy to aby na pewno płeć piękna tego gatunku ;) Postanawiamy sie przecisnąc między nimi a skałą.

Ta pierwsza tkwiła dobrych parę minut w bezruchu... © robd

No, musimy jakoś przejechać... © robd

Dojeżdżamy do odcinka znów pnącego się pod w miarę stałym kątem, ukazuje się Adriatyk, który cieszy oczy...i jedziemy dalej.

Ina ciśnie w górę... © robd

...ja focę ;) © robd

Na asfalcie co kilometr jest oznakowanie jaki dystams został już pokonany. Jak wolno te liczby się zmieniają ;(
Za któryms z zakrętów wreszcie pojawia się ON - Sv Jure w całej okazałości. Mimo, że jeszcze daleko, to wstępują w nas nowe siły. Już go widać, to znaczy juz nie daleko. Nic bardziej mylnego - jeszcze ok. 10 km

Już GO widać w oddali... © robd

Oczywiście wspiera nas cała społeczność BS (mam nadzieję ;) © robd

Coraz bliżej, ale wciąż daleko... © robd

Pniemy się w górę i im wyżej jesteśmy, tym gorętsze pozdrowienia i wsparcie otrzymujemy od ludzi w samochodach jadących zarówno w górę, jak i w dół. Od zwykłego "Hello", przez pomachanie rękoma, wyciągniety w górę kciuk, aż po gorące brawa jednej Włoszki.
Zatrzymujemy się kawałek dalej, widać co jest po drugiej stronie Biokova. Widok zacny, w dole cieniutka nitką wije sie autostrada, w oddali widać Bośnię i Hercegowinę. Jesteśmy już wysoko.

Zupełnie inny widok. Bośnia i Hercegowina © robd

Coraz bliżej... © robd

Pozostał końcowy, chyba najbardziej stromy kawałek. Przejeżdżamy ponownie na stronę "od morza" i ... w górę.
Do pokonania ostatni odcinek, serpentyny które doprowadzają na sam szczyt. Stromo i bardzo stromo, wąsko z niską tylko pordzewiałą barierką na skraju drogi, za nią daleko w dół. Daje do myślenia zwłaszcza gdy trzeba minąć się z samochodem.

Ostatni, chyba najtrudniejszy etap, serpentyny © robd

To już jedna z ostatnich... © robd

Po kilku nawrotach OSTATNIA, dwustumetrowa prosta o nachyleniu ponad 20% i...JEST!!!!

JEEEEEEEEEEEEEEEEEEEST!!!!!!!!!!!!!!! © robd

Na szczycie... © robd

...radości nie było końca © robd

Tego, co zobaczyliśmy nie da się opisać słowami, nie oddadzą ani zdjecia ani filmy, to obraz, który został na stałe wyryty w naszej pamięci.
Brak słów! Naprawde warto było.


Na górze dośc chłodno, lekki wiaterek. Spędzamy tam ok godziny, obchodzimy szczyt wkoło, by zobaczyć kaplcę Sv Jure, która do 1968 r. była na samym szczycie góry. Następnie została przeniesiona nieco niżej w czasie budowy nadajnika telewizyjnego. Robimy nieskończoną ilośc fotografii, odpoczywamy trochę i nastawiamy sie na to co nas czeka dalej.

Ina podziwia i foci widoki zapierające dech w piersiach... © robd

Jest co podziwiać ;) © robd

W każdą stronę piękny widok... © robd

Serpentyny... © robd

Panorama © robd

Widok na okolice Omisu © robd

Kaplica... © robd

...do bodaj 1968 na samym szczycie © robd

Jak się nie mylę - dziewięćsił (dzięki Anwi za podpowiedź) © robd

Poręcz podejścia pieszego... © robd

Pięknie... © robd

...że aż szkoda stąd odjeżdżać © robd

Jeszcze TU panorama widoku ze Sv Jure.

Po pokonaniu jednego z najdłuższych podjazdów w Europie teraz czeka nas... jeden z najdłuższych zjazdów.
Tego boimy sie jeszcze bardziej niż podjazdu.
Dodatkowy komplet szczęk hamulcowych, dwie zapasowe linki hamulcowe wydają się jakimś skromnym zabezpieczeniem.
Zjazd nie tyle trudny technicznie, co niebezpieczny z powodu odcinków z brakującymi barierkami i jakimikolwiek zabezpieczeniami chroniącymi przed wypadnieciem.
Innym niebezpieczeństwem jest możliwość spotkania z samochodem za każdym z zakrętów.
Sprawdzenie i regulacja hamulców i ...ruszamy.
Ostroznie , bez przygód docieramy do punktu widokowego Ravna Vlaska (w moim tłumaczeniu Równa Flaszka) na wysokości 1228 mnpm. Seria zdjęć, wymiana paru zdań z grupką Polaków z ktorymi widzielismy się już w górze. Na odchodne rzucam jednej z nich "Ścigamy się?".
Wyraz jej oczu bezcenny ;)

Ravna Vlaska - punkt widokowy w drodze powrotnej © robd

TAKI widok dane mam było stamtąd zobaczyć.

Podgora, Kraj i Igrane © robd

Makarska © robd

Podgora © robd

Na koniec widokówka ;) © robd

Po dłuuuugim zjeździe docieramy do granicy Parku i stamtąd do Makarskiej, do samochodu.
Dopiero przy zjeździe 6-kilometrowego odcinka widzimy, jak stromy był to kawałek, ale chęć zdobycia góry trochę nam go "spłaszczyła".
Samochodem docieramy do Podstrany, naszej bazy wypadowej i długo jeszcze żyjemy emocjami jakich dostarczyła nam ta fantastyczna wycieczka, przez duże W.
Wieczorem przy piwku zgrywamy zdjecia na kompa i ponownie wspominamy każą z chwil tam spedzonych. A emocje, endorfiny, adrenaliny i inne, którymi byliśmy cały dzień podsycani i nasycani nie pozwolaja nam odczuć... zmęczenia.
To był udany dzień ;)